អ្នកជាប់បន្ទប់ (ភាគ២ចប់)

 

បឺតមាត់របស់ខ្ញុំយ៉ាងផ្អែមល្ហែមជាទីបំផុត ធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនអាចភ្លេចដំណក់ទឹកឃ្មុំដ៏ផ្អែមត្រជាក់ដែលចេញពីក្រអូមមាត់របស់គាត់បានទេ។ ដៃគាត់រពឹសណាស់ ច្របាច់សុដន់ខ្ញុំយ៉ាងព្រហ៊ើន។

កំពុងតែបឺតជញ្ជក់យ៉ាងមានសេចក្តីសុខ ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថារន្ធរបស់ខ្ញុំមានអ្វីរឹងៗដោតចូល។ តាមតែដឹង ប្រហែលជាម្រាមដៃហើយ ព្រោះវាអាច ធ្វើចលនាពេញទាំងផ្ទៃខាងក្នុង។ ខ្ញុំក៏មិនប្រកែកអីដែរ ព្រោះវាប្រាកដជាចឹងហើយ។ ខ្ញុំបានត្រៀមចិត្តរួចទៅហើយ។ តែដោយវាស្អិតខ្លាំងពេក ក៏ប្រាប់ទៅគាត់ថាឈឺណាស់បង គាត់ក៏យល់ដែរ រួចហើយគាត់ក៏ឈោងទៅយកទឹករំអិលពីលើក្បាលដំណេកមកលាបបរិវេណក្នុងរន្ធរបស់ខ្ញុំ តែម្តងនេះគាត់មិនបានយកម្រាមដៃដាក់ចូលទៀតទេ គឺគាត់ព្យាយាមយកអាវុធដ៏សម្បើមរបស់គាត់ ដាក់ចូលបន្តិចម្តងៗរហូតដល់កប់បាត់។ ម្តងនេះ មិនមែនថាមិនឈឺទេ វាពិតជាឈឺខ្លាំងណាស់ តែដោយជ្រុលក្បាលក្រពើទៅហើយ ចង់ឃាត់គាត់ក៏មិនបានដែរ មានតែទ្រាំៗទៅ មួួយសន្ទុះ ប្រហែលជាវាឈប់ឈឺហើយ។ ដោយសារតែការថើបរបស់គាត់និងការ ប្រើអណ្តាតលិឍនេះ លិឍនោះពេញតែខ្លួនប្រាណ ធ្វើឱ្យខ្ញុំបាត់ការឈឺចាប់ បែរជាបញ្ចេញសំឡេងថ្ងូរតិចៗគួរឱ្យត្រេកត្រអាល។ ឮសូរបែបនោះ, បងស័កដាក៏ចាប់ផ្តើមកម្រើកចង្កេះមួយៗ ពីយឺតទៅលឿនធ្វើឱ្យខ្ញុំទ្រាំមិនបានក៏លាន់មាត់ថ្ងូរ អឺស អឺសៗៗ...បងស័កដាឃើញបែបនោះ គាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ញញឹមយ៉ាងស្រស់ដាក់ខ្ញុំ ហើយប្រឹងបុកខ្លាំងៗទាល់តែបញ្ចេញទឹកកាមមកក្នុងរន្ធល្អាងខ្ញុំ ជាមួយនឹងការដកដង្ហើមយ៉ាងគឃូស ដូចជាហត់ខ្លាំងណាស់ចឹង។…

ក្រោយពីឡើងឋានសួគ៌ដ៏មានសេចក្តីសុខហើយ បងសំណព្វចិត្តរបស់ខ្ញុំ ក៏សូមអោយខ្ញុំគេងនៅទីនេះមួយយប់គ្រាន់គាត់បានគេងឱបទល់ភ្លឺ។ ដល់ដំណាក់កាលនេះហើយ មានអីត្រូវប្រកែកទៀត មានតែយល់ស្របទាំងសប្បាយចិត្តជាទីបំផុត។

ចាប់តាំងពីយប់នោះមក ពួកយើងតែងតែ ឆ្លៀតពេលផ្តល់សេចក្តីសុខក៏ដូចជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ឱ្យទៅគ្នាមិនសូវជាលោះពេល ហើយខ្ញុំក៏លែងសូវខ្លាចរអានឹងរកាដែកទៀតដែរ ព្រោះរាល់លើកឱ្យតែខ្ញុំសួរពីបងយ៉ានុត គាត់តែងតែសួរបញ្ច្រាស់មកវិញថា ចង់ដឹងធ្វើអី? ដល់យូរៗទៅ ខ្ញុំគិតថាប្រហែលជាពួកគាត់លែងលះគ្នាហើយមើលទៅបានជាគាត់មិនចង់រំលឹកពីនាងសោះ។

ខ្ញុំក៏លែងបារម្ភពីរឿងនេះ ហើយបានទៅលួចនៅផ្ទះគាត់សឹងតែរាល់យប់ ហើយក៏បែកគំនិតថា ជួលបន្ទប់តែមួយបានហើយ កុំឱ្យចំណាយលុយច្រើនពេក។ គាត់ក៏យល់ព្រម ដើម្បីឱ្យបានគេងឱបខ្ញុំរាល់យប់។ 

មានព្រឹកមួយ, ស្រាប់តែមានសំឡេងគោះទ្វារបន្ទប់។ បងស័កដាក៏ប្រញាប់ទៅបើកទ្វារក៏ឃើញបងយ៉ានុតឈរនៅទីនោះ។ ពេលនោះ ខ្ញុំភ័យស្លន់ស្លោខ្លាំងណាស់ មិនដឹងថាត្រូវទៅទីណាទេទោះទៅរត់ពួននៅបន្ទប់ទឹកក៏មិនទាន់ដែរ ព្រោះបងយ៉ានុតគាត់ចូលមកដល់ហើយ។ បងស័កដាផ្តើមសំនួរ៖

«ហើយឯងមកធ្វើអីទាំងព្រលឹមបែបនេះ?»

«ហើយម៉េច???អញមកមិនបានឬ? ហើយនុះ?» នាងចង្អុលមកខ្ញុំ។

«ចាសបង…. ខ្ញុំ… ខ្ញុំ…» ខ្ញុំរកពាក្យនិយាយមិនចេញ។

«ផល្លិកាជាសង្សាររបស់យើង ម៉េចដែរ?

«បងស័ក? បងនិយាយអីហ្នឹង?» ខ្ញុំស្រែកទៅគាត់ទាំងអៀន។

«មានអីខុស? យើងស្រឡាញ់គ្នា ថ្ងៃណាមួយយើងគង់តែរៀបការជាមួយគ្នាទេតើ!» បងស័កដាតបព្រង៉ើយ។

«តែយ៉ាងណាក៏គាត់ជាប្រពន្ធបងដែរ!!!»

«ហ្អាស់???»

ម្នាក់ៗស្រឡាំងកាំងដូចគ្នា ក្រោយពីឮថាពួកគេ ទាំង២ជាប្តីប្រពន្ធនឹងគ្នា។ អស់ពីស្រឡាំងកាំងក៏នាំគ្នាសើចគិល ធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់តែឆ្ងល់។ បងយ៉ានុត ក៏ផ្តើមទាំងអស់សំណើច៖

«បងហ្នឹងឬ យកវាធ្វើប្តី?»

«អើ...អញក៏គ្មានអារម្មណ៍លើឯងដែរ!»

«ចុះរឿងហ្នឹងវាយ៉ាងម៉េចវិញ? ក្រែងបងទាំង២រើចូលមកនៅជាមួយគ្នានោះអី?» ខ្ញុំសួរទាំងឆ្ងល់កាន់តែខ្លាំង។

«ស្តាប់បងណាផល្លិកា! បង និងយ៉ានុតមិនមែនជាប្តីប្រពន្ធទេ។ កាលពីដំបូង បងគ្រាន់តែពឹងនាងឱ្យជួយរៀបចំផ្ទះ តែប៉ុណ្ណោះ។ ហើយបង និងនាងជាមិត្តជាមួយគ្នាតាំងពីរៀនថ្នាក់តូចៗមកម៉្លេះ។ ហើយនាងជាមនុស្សស្រីស្រលាញ់ស្រី។ ហើយអូន តែងតែសួររកនាងរហូតមកនោះ? តិចគិតថាបង ឈ្លោះគ្នាលែងគ្នាមែនទេ?»

ខ្ញុំមិនបានឆ្លើយតបទៅវិញទេ មានតែងក់ក្បាលយល់ស្របទាំងខ្មាស់អៀនបំផុត ដែលគិតខុស បែបនេះ។ តែក្នុងចិត្ត ក៏លួចអរម្យ៉ាងដែរ បើកុំតែគិតខុសបែបនេះ ក៏មិនបានចូលមកក្នុងជីវិតបងស័កដែរ ព្រោះគិតថា គាត់កំពុងតែខូចចិត្តមិននឹកស្មានថាយកសាច់មកសែនឱ្យឥន្ទ្រីយចឹងសោះ៕

~ សួង ផល្លិកា ~

~~~~~ចប់ដោយបរិបូរណ៌~~~~~