មយូរ៉ាស្នេហានាងហង្ស

(ហាមក្មេងក្រោម១៨ឆ្នាំអាន)

 

ដោយ :  យមរាជ តូច

នៅក្នុងគ្រួសារដ៏ក្រខ្សត់មួយដែលមានរបរជាអ្នកស៊ីឈ្នួលគេ ប្តីជាកម្មករលីសែងដើម្បីចញ្ចឹមប្រពន្ធដែលរស់នៅក្នុងខ្ទមកំសត់មួយឯចុងភូមិ។ អ្នកទាំងពីររស់នៅជាមួយគ្នារហូតបានកូនប្រុសម្នាក់ ពួកគេស្រលាញ់កូនប្រុសនោះណាស់ ហើយបានយកទៅឱ្យលោកចៅអធិការវត្តដាក់ឈ្មោះឱ្យ ដោយពួកគាត់មិនចេះអក្សរ។ លោកចៅអធិការពេលបានឃើញក្មេងនោះភ្លាម ក៏មានឧបនិស្ស័យកើតចិត្តសណ្តោសស្រលាញ់ជាខ្លាំង ម្យ៉ាងមិនចង់ឱ្យក្មេងមានអនាគតលំបាកដូចគ្រួសារ លោកចៅអធិការក៏មានសង្ឃដិការថា៖

 

«ចូរញ៉ោមទាំងពីរយកក្មេងនេះមកឱ្យស្នាក់អាស្រ័យសិក្សារនៅទីនេះចុះ។»

កាលណាដែលគេមានអាយុ៥ខែ, ព្រះតេជគុណក៏បានដាក់ឈ្មោះក្មេងនោះថា មយូរ៉ា។ កុមារាមយូរ៉ា កើនបានវ័យទើបតែ១ឆ្នាំឪពុកគេក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ម្តាយគេមិនអាចរកប្រាក់រកពេទ្យ និង ទិញថ្នាំដើម្បីមកព្យាបាលឪពុកគេពុំបាន។ គាត់បានតែដើរខ្ចីប្រាក់នាក់ជិតខាងដើម្បីទិញថ្នាំមិនច្បាស់លាស់ឱ្យប្តី។ បុរសជាប្តីក៏ធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ទៅៗ រហូតដល់ស្លាប់ចោលប្រពន្ធ និងកូន។ 

ក្រោយពីធ្វើបុណ្យសពប្តីរួច នាងជាប្រពន្ធបានយកកូនទៅផ្ញើនឹងព្រះសង្ឃ ហើយខ្លួនបានទៅធ្វើជាអ្នកបម្រើនៅក្នុងគ្រួសារអ្នកមានម្នាក់ ដើម្បីរកប្រាក់សងបំណុងគេ។ 

ក្នុងយប់មួយមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង បង្អុរចុះមកដីជាង៥យ៉ាមធ្វើឱ្យតាមផ្លូវលិចស្រែលិចស្រូវអស់គ្មានសល់ នៅក្នុងភូមិគ្រិះមួយក៏ចាប់ផ្តើមមានសំឡេងចលាចលដោយសារអ្នកស្រីក្នុងគ្រួសារនោះដល់ពេលប្រសូតបុត្រ ចំណែកអ្នកបម្រើទាំងអស់រត់ខ្វាត់ដៃខ្វាត់ជើងរកយាយម៉ប តែសុទ្ធតែរកពុំបានដោយមួលហេតុលេចផ្លូវទៅណាមិនរួច។ ខណៈពេលនោះ, មនុស្សស្រីនៅក្នុងភូមិគ្រឹះមានតែម្តាយរបស់មយូរ៉ាទេដែលមានវ័យចាស់ជាងគេ គេក៏ឱ្យគាត់ធ្វើជាយាយម៉បបង្កើតកូនឱ្យអ្នកស្រីនោះ ក្នុងពេលបង្កើតខ្លួនអ្នកស្រីនោះក្តៅដូចជាភ្លើងហើយកូននោះកើតបញ្ច្រាស់ធ្វើឱ្យនាងពិបាកសឹងតែកើតពុំបាន តែដោយម្តាយមយូរ៉ាជាអ្នកដែលធ្លាប់កើតកូនបញ្រ្ចាស់ដែរនោះឱ្យធ្វើតាម ទើបនាងនោះកើតមកបានជាក្មេងស្រីមួយដោយខ្លួនល្អស្អាត់ តែចម្លែកក្មេងស្រីនោះមានពាក់ឈៀងសងខាង។ 

ឪពុកម្តាយនាងដែលជាគ្រួសារអ្នកមានទ្រព្យបានដាក់ឈ្មោះកូនស្រីខ្លួនឯងថា សុវណ្ណហង្ស ហើយចំណែកម្តាយមយូរ៉ាត្រូវបានគេឱ្យក្លាយជាម៉ែដោះមើលថែនាងហង្សចាប់ពីថ្ងៃនាងកើត រហូតដល់នាងមានវ័យ១៦ឆ្នាំ។ 

នាងសុវណ្ណហង្សកាលបានពេញវ័យក្រមុំជាស្រីដែលមានរូបឆោមលោមពណ៌ល្អស្អាតស្រស់និយាយចំស្អាតគ្រប់លក្ខណ៍ម៉ង ទោះបីជានាងនៅក្នុងម្លប់មិនសូវដើរចេញទៅណាក៏នៅមានកំលោះក្នុងភូមិឆ្វែលចុះឆ្វែលឡើងមិនដាច់ដែរ។ 

ឆ្នាំមួយនារដូវបុណ្យចូលឆ្នាំ ក្នុងគ្រួសារលោកដង្ខៅដែលជាឪពុកនាងហង្សបានធ្វើកម្មវិធីបុណ្យកសាងវត្ត ដោយមានរៀបចំចង្ហាន់នំនែក ចេកផ្លែឈើថ្វាយព្រះសង្ឃ ហើយក្នុងពេលរាត្រីមានការសម្ដែងល្ខោនបាសាក់ និងចំរៀងផងនោះ។ នារាត្រីនោះនាងហង្សក៏បានសុំម្តាយឪពុកដើម្បីទៅមើលល្ខោននឹងគេ ព្រោះខ្លួនតាំងពីកើតមកពុំដែលបានស្គាល់ និងឃើញម្តងណាឡើង។ ដោយការរំអុកពីកូនពេកឪពុកម្តាយនាងក៏អនុញ្ញាតឱ្យនាងទៅមើលល្ខោនតែតម្រូវឱ្យនាងស្លៀកពាក់សំពត់អាវចាស់ៗ និងមានអ្នកបម្រើប្រុសតាមការពារ ។

នៅក្នុងវត្ត ដោយមានមនុស្សច្រើនកុះក៏ពេកធ្វើឱ្យនាងហង្សវង្វេងគ្នាជាមួយអ្នកការពារបាត់ តែនាងដូចជាមិនខ្វល់ក៏ចេះតែឆ្មុលគេឯងរហូតដល់មុខឆាក។ កំពុងតែតាមដានមើលល្ខោនជក់ចិត្តស្រាប់តែមានក្មេងកំលោះពីរបីនាក់មកបញ្ច្រៀតជិតនាងហើយចាប់ផ្តើមលូកបន្លំចាប់នេះចាប់នោះ ពេលនោះនាងមិនហ៊ានស្រែកទេចេះតែងាកគេចៗ ហើយពួកនោះក៏ចេះតែតាម នាងក៏រត់មួយទំហឹងទៅបុកកម្លោះមយូរ៉ាដែលកំពុងតែឈស៊ីនំមើលល្ខោន ដួលទីណាត់ទីណែង រហែកអាវទៀត នាយមយូរ៉ាក៏ងើបឡើងហើយក្របួចនាងហង្សឡើងដោយនិយាយថា៖

«មកពីណា ហើយប្រញាប់ទៅណាបានជារត់មកបុកគេឯងយ៉ាងនេះ?»

នាងហង្សក៏ចង្អុលដៃទៅពួកក្មេងពាលហើយនិយាយថា៖

«ពួកនោះវាលូកលាន់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគេចពីវាបានរត់មកបុកបងឯង ឱ្យខ្ញុំសុំទោសផង។»

ពួកក្មេងពាលឃើញនាងចង្អុលដាក់ ហើយស្មានថាស្គាល់គ្នាជាមួយមយូរ៉ា ពួកគេក៏គេចអស់ទៅ។ ឯមយូរ៉ាក៏និយាយថា ៖

«អាឡូវពួកវាទៅអស់ហើយ តែនាងទៅមិនបានទេ សងនំខ្ញុំសិនមក។»

នាងហង្សក៏លូកដៃយកលុយរកមិនឃើញមិនដឹងបាត់ទៅណា នាងក៏និយាយថា៖

«ខ្ញុំបាត់លុយអស់ហើយ ចាំស្អែកចាំខ្ញុំសងបានទេ?»

«បាត់លុយ ហឹស ខ្ញុំមើលទៅនាងដូចជាគ្មានលុយនឹងបាត់ទេ,»

«ម៉េចបានបងឯងនិយាយចឹងខ្ញុំជាកូនស្រីដង្ខៅដែលរៀបចំពិធីនេះឡើងណា!»

«ស្អីគេ កូនដង្ខៅ? ហើយកូនដង្ខៅស្លៀកពាក់ចឹង? កុំអួតអីខ្មាសគេ»

ហង្សចាប់ផ្តើមយំហើយនិយាយថា «មែនណាបង ខ្ញុំកូនដង្ខៅមែនណា ចាំស្អែកចាំខ្ញុំសងបងឯងវិញ។»

មយូរ៉ាឃើញនាងយំក៏អាណិត តែគេមិនជឿថានាងកូនដង្ខៅនោះទេ ។

«ទៅ! ឈប់យំទៅ! ស្អែកក៏ស្អែកទៅ!»

មយូរ៉ានិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅ ចំណែកនាងហង្សមើលឆ្វេងមើលស្តាំមិនដឹងថាខ្លួនឯងនៅទីណា ក៏ខំប្រឹងរត់តាមនាយមយូរ៉ា នាងមយូរ៉ាងាកទៅឃើញនាងហង្សដើរតាមក៏ឈប់ហើយសួរ៖

«ម៉េចមិនទៅផ្ទះមកតាមខ្ញុំធ្វើអី?»

«ខ្ញុំមិនស្គាល់ផ្លូវទេ ខ្ញុំវង្វេងហើយ បងជួយជួនខ្ញុំទៅផ្ទះតិចមក។»

«ឱ្យខ្ញុំជូននាងទៅយ៉ាងម៉េចបើខ្ញុំមិនស្គាល់ផ្ទះនាងផង។»

«ផ្ទះខ្ញុំគឺផ្ទះដង្ខៅ បងស្គាល់ផ្ទះដង្ខៅទេ?»

«ខ្ញុំមិនស្គាល់ទេ មិនដឹងដង្ខៅអីផង,»

នាងហង្សចាប់ផ្តើមយំទៀត។ នាយមយូរ៉ាឃើញនាងយំចាប់ផ្តើមអាណិតទៀតហើយ ក៏និយាយថា៖

«អឺៗ ឈប់យំទៅចាំខ្ញុំជូនទៅ មិនស្គាល់ចាំសួរគេតាមផ្លូវទៅ។»

នាងហង្សក៏ឈប់យំហើយងើបឡើងដើរតាមមយូរ៉ាចេញពីវត្ត មយូរ៉ាក៏ចេះតែសួរគេរកផ្ទះដង្ខៅតាមផ្លូវជាងរឿយៗ ហើយចេះតែដើរតាមគេចង្អុល ដើរមិនយូរប៉ុន្មាននាងហង្សក៏អស់កម្លាំង ព្រោះផ្ទះដង្ខៅនៅឆ្ងាយ ហើយម្យ៉ាងនាងមិនដែលដើរឆ្ងាយបែបនឹងទេ កាលនាងនៅជាមួយឪពុកម្តាយទៅណាមកណាជិះតែរទេះ ដល់ពេលនេះដើរនាងទៅមិនរួចក៏សុំមយូរ៉ាឈប់សិន។ មយូរ៉ាពេលនោះពិតជាធុញនាងខ្លាំងណាស់ ស្រីអីរំអួយយ៉ាងនេះ។ ចៃដន្យពេលនោះភ្លៀងក៏ធ្លាក់មកពួកគេក៏រត់រកកន្លែងជ្រកដល់ផ្ទះចាស់មួយដាច់ពីគេ។ ភ្លៀងចេះតែខ្លាំងទៅៗ មិនឃើញស្បើយសោះ ចំណែកនាងហង្សដោយខ្លួនទទឹកផងរងាផងអស់កំលាំងផងក៏គេងញាក់អោបខ្លួននៅលើឥដ្ឋម្នាក់ឯង។ មយូរ៉ាឃើញគួរឱ្យអាសូរក៏ដោះអាវខ្លួនឯងឱ្យនាងដណ្តប់ ។ ភ្លៀងនៅតែធ្លាក់ ផ្ទះនោះងងឹតស្លុបមានតែពន្លឺច័ន្ទម្តងមានម្តងបាត់ដោយពពកខ្មៅបាំងបិទ នាងហង្សនៅតែរងាញាក់កាន់តែខ្លាំងទៅ មយូរ៉ាក៏ចាប់នាងមើល គ្រាន់តែប៉ះភ្លាមខ្លួននាងក្តៅដូចភ្លើង នាយយើងភ័យណាស់គិតថានាងប្រកដជាឈឺហើយ នាយមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច មានតែអង្គុយអោបនាងដើម្បីបំបាត់ភាពរងា។

មួយសន្ទុះក្រោយមកនាងក៏លែងញាក់ តែមយូរ៉ានៅតែអោបនាងជាប់នឹងទ្រូង នាងហង្សបើកភ្នែកឡើងហើយងើយមើលមុខមយូរ៉ា ដោយមិននិយាយអីមួយម៉ាត់ ព្រោះភាពកក់ក្តៅរបស់កំលោះមាឌធំសាច់ណែនម្នាក់នេះធ្វើឱ្យនាងមានអារម្មណ៍ស្រណុកឥតឧបមា។ នាយមយូរ៉ាក៏ងាកមកមើលដឹងថានាងដឹងខ្លូនក៏សួរនាងថា៖

«នាងយ៉ាងម៉េចហើយ?» 

នាងហង្សមិនបានតបអីទេ បែរជាញញឹមហើយគ្រវីក្បាលដាក់គេទៅវិញ។ ពេលនោះក្រសែភ្នែកក្រមុំកំលោះក៏ចាប់ផ្តើមប្រទាក់ក្រឡាជាប់គ្នា ជាមួយនឹងពន្លឺរន្ទះនឹងផ្លេកបន្ទោរម្តងៗសម្រស់របស់នាងហង្សបានទាក់ចិត្តកំលោះជំទង់កូនសិស្សលោកឱ្យលង់ក្នុងស្នាមញញឹមដែលនាងផ្តល់ឱ្យស្មើនឹងពាក្យថា ពេញចិត្ត។ ភ្លើងតណ្ហារបស់កំលោះមយូរ៉ាក៏ចាប់ផ្តើមឆេះឡើង នាយមើលបបូរមាត់ដ៏ក្រហមរបស់នាងហង្ស ដោយទប់ចិត្តមិនបានគេក៏យកមាត់ទៅផ្អឹបនឹងមាត់នាង ហើយចាប់ថើមញក់ញីថ្នមៗលើផែនថ្ពាល់ ស្រូបក្លិនដ៏ក្រអូបនៃក្រមុំព្រហ្មចារីយ៍ពីថ្ពាល់អូសទៅកញ្ចឹងក ពីកញ្ចឹងក អូសមកថ្ពាស់ បន្ទាប់មកគេក៏ផ្អឹបបបូរមាត់ជាប់គ្នាម្តងទៀតតែម្តងនេះគេបានបង្ហើបមាត់ស៊កអណ្តាតចូលទៅក្នុងក្រអូមមាត់របស់នាងហង្ស ចំណែកនាហង្សវិញ ខ្លួនចាប់ផ្តើមរឹងបាត់បងស្មារតីអស់ពីខ្លួន ព្រោះតែលង់ក្នុងល្បែងតណ្ហាបណ្ដោយឱ្យគេធ្វើអ្វីតាមចិត្ត មយូរ៉ាបានដៃក៏យកដៃទៅស្ទាបដើមទ្រូងនាងហង្ស ពេលនោះនាងហង្សគ្មានកំលាំងនឹងចាប់ដៃនាយចេញនោះទេ គេក៏ច្របាច់ថ្នមហើយលូកដៃទៅក្នុងវាយលុកចុងកំពូលដែលតូចសឹងតែរកមិនឃើញ ដើមទ្រូងនាងមិនធំទេតែល្មមនឹងដៃកំលោះស្រុកស្រែវ័យ១៧ឆ្នាំម្នាក់នេះអង្អែលច្របាច់ដើម្បីកំដៅតណ្ហាម៉ាសប្បាយ ពេលនោះសំលេងថ្ងូរក៏លាន់លឺរហឹងដាក់ត្រចៀតនាយមយូរ៉ា នាយយើងក៏បន្តលូកដៃឈ្លីតិចៗលើចុងកំពូលរួចសើយអាវនាងឡើង យកមាត់ទៅភ្លក់រសជាតិ គេចាប់ចុងភ្នំដោយប្រើអណ្តាតទៅបបោសអង្អែលដូចគេក្រឡឹងក្បាលប៉ូស៊ី នាងហង្សចាប់ឡើងអារម្មណ៍ពុះកញ្រ្ចោលខ្លាំងថ្ងូរ ហឹសហឹស កាត់តែខ្លាំងធ្វើឱ្យនាគរាគ មយូរ៉ាខឹងខ្លាំងសឹងតែព្រោះពឹសចេញមកខាងក្រៅ។ មយូរ៉ាក៏ផ្តេកខ្លួននាងហង្ស បន្ទាប់មកគេក៏ចាប់ផ្តើមដោះអាវ និងស្រាតសំពត់នាងចេញ ចំណែកខោគេក៏មិនទុកដែរគេស្រាតបោះទៅចំហៀង ពេលនោះគេទាំងពីរនាក់បឺតមាត់គ្នាដោយមយូរ៉ានៅពីលើ (ចង់រៀបរាប់តួខ្លួននាងដែរ តែពេលនោះងងឹតពេកមើលអត់ច្បាស់) ដៃរបស់មយូរ៉ាមួយបានរាវទៅរកល្អាងអាថ៌កំបាំងដែលនៅប្រឡោះភ្លៅហង្ស ពេលនោះទឹកអម្រឹតបានហូរមកជោគជាំ សាយក្លិនក្រអូបដល់ដំបងវាយឆ្កែ នាយក៏ចាប់លើកដំបងងាកទៅរករណ្តៅដែរសឹងតែគ្មានប្រហោង ហើយសូកចូលបន្តិច ច្រិប!!! នាងហង្សស្រែកថ្ងូរ អឹស ដោលគូទឡើង នាយយើងក៏រុកថែមបន្តិចទៀតចូលបានក្បាល នាងហង្ស ស្រែកសឹងបែកសំឡេង ហើយរុញទ្រូងមយូរ៉ាចេញ តែមយូរ៉ាវិញនៅតែខំបោលចូលដោយមិនគិតពីការឈឺចាប់របស់ហង្សទាល់តែសោះ ៤ទៅ៥នាទីក្រោយ នាគរាជមយូរ៉ាក៏សម្រេចចូលទៅក្នុងរន្ធហង្ស ទាំងមានឈាមហូរចុះមកតាមទឹកអម្រឹត។ នាគរាជកាលខ្លួនចូលកប់ទៅហើយក៏ងាកខ្លួនរង្កឹលចុះឡើងស្រាលៗ ធ្វើឱ្យហង្សទេពចាប់អោបកប្រឹងខ្លួនទប់នូវកំលាំងបុងរបស់ស្តេចនាគ នាងហង្សថ្ងូរ ហឹសហឹស អោបកមយូរ៉ាជាប់មិនលែន ឯមយូរ៉ាក៏នៅតែប្រឹងបញ្ជានាគរាជឱ្យត្បុលចូលរន្ធហង្សរហូតក្អែរពិសចេញពេញរូងហង្ស ។ ពួកគេក៏គេងអោបគ្នាមួយសន្ទុះធំ ភ្លៀងក៏រាំង គេក៏នាំគ្នាងើបឡើងស្លៀកពាក់ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ 

និយាយពីឪពុកម្តាយនាងហង្សវិញ កាលដែលបាត់កូនស្រីមានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយព្រួយបារម្មណ៍ឥតគណនា។ ម្តាយយំបោកខ្លួនព្រោះមានតែកូនស្រីមួយសំណព្វចិត្ត រីឯឪពុកនាងបានឱ្យបាវព្រាវដើររកខ្មួលខ្មាញពេញទឹកពេញដី។ ចៃដន្យអី ពួកគេក៏ដើរមកប្រទះឃើញនាងហង្សដើរកាន់ដៃគ្នាជាមួយមយូរ៉ា គេក៏ចាប់នាងចេញទៅថា ឪពុកនាងបារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់ មិនតែប៉ុណ្ណោះបាននាំគ្នាវាយដំច្រំធាក់នាយមយូរ៉ា ទោះនាងហង្សខំប្រឹងឃាត់យ៉ាងណាក៏មិនស្តាប់ គេវាយមយូរ៉ាឡើងដេកដួលសន្លប់ក្នុងថ្លុកឈាម។ បន្ទាប់ពីមយូរ៉ាសន្លប់គេក៏នាំនាងហង្សទៅភូមិគ្រឹះជួបឪពុកម្តាយនាងវិញ។...

(សូមអានបន្តភាគទី២ដែលជាភាគបញ្ចប់)