ឃាតកររត់គេច

ខ្ញុំបិទទូរទស្សន៍ហើយបិទភ្នែកគេង ស្រាប់តែត្រូវភ្ញាក់ឡើងដោយសំឡេងចម្លែកនៅជាន់ក្រោម។ វាហាក់ដូចជាមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងផ្ទះនេះ។

នៅពេលនោះ, បេះដូងរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមលោតយ៉ាងញាប់ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភិតភ័យខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំប្រឹងស្ដាប់, ហើយក៏បានឮសំឡេងម្នាក់ទៀត។ វាជាសំឡេងរុញបើកទ្វារមុខ។

វាមិនមែនជាការស្រមើលស្រម៉ៃទេ។ ពិតជាមានឃាតករនៅក្នុងផ្ទះនេះមែន។

ខ្ញុំត្រូវតែចេញពីទីនេះឱ្យបានឆាប់បំផុត។ ខ្ញុំងើបចេញពីគ្រែយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់បំផុតតាមដែលអាចធ្វើបានហើយឡើងទៅមាត់បង្អួច។ ខ្លួនខ្ញុំញ័រទទ្រើកដោយការភិតភ័យតក្កមា ហើយខ្ញុំព្យាយាមមិនធ្វើឱ្យមានសំឡេងអ្វីសូម្បីតែបន្តិច។

បន្ទាប់មក, ខ្ញុំឮសំឡេងសម្រឹបជើងឡើងជណ្ដើរមកជាន់លើនេះ។ ប្រហែលវាច្រើនជាងមនុស្សម្នាក់។ បន្តិចទៀតនេះ, ពួកគេនឹងបើកទ្វារចូលមកហើយ។ ខ្ញុំត្រូវតែរត់គេច។

ខ្ញុំឡើងចេញក្រៅតាមបង្អួចហើយលោតមកក្រោមត្រង់កន្លែងចតឡាន, ហើយរត់យ៉ាងលឿនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបានដោយមិនឱ្យមានសំឡេងសូម្បីតែបន្តិច។ 

ពេលនោះ, ខ្ញុំឆ្លៀតងើយមើលទៅបង្អួចដែលខ្ញុំទើបតែលោតចុះមកក៏ឃើញមានគេបើកភ្លើង។

«អំបាញ់ម៉ិញងងឹតតើ!» ខ្ញុំគិត។

ខ្ញុំតក់ស្លុតរន្ធត់ជាខ្លាំង ហើយគួរឱ្យរន្ធត់បំផុតបើពួកគេឃើញខ្ញុំ។

ខ្ញុំដើរយ៉ាងលឿនតាមសួនច្បារក្រោយផ្ទះ។ ពេលដែលប្រាកដថាដើមឈើបាំងខ្ញុំមិនឱ្យគេឃើញហើយ, ខ្ញុំរត់។ ខ្ញុំរត់លឿនណាស់, កាត់តាមស្មៅដុះក្រាស់ៗរហូតបានដល់ផ្ទះគ្មានមនុស្សនៅមួយទៀត។

ខ្ញុំលបចូលមកក្នុងផ្ទះនេះ, ក្នុងដៃកាន់កាំបិតប្រឡាក់ឈាមមួយ៕

ចប់