រឿង បុរសញញឹម (ភាគ២ចប់)

ភាពស្ងប់ស្ងាត់ចូលមកអស់មួយសន្ទុះ…ហើយបន្ទាប់មកគឺសំឡេងស្រែកចាប់ផ្ដើម។

 

ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឮម៉ាក់ស្រែកទេពីមុនមក…ហើយសំឡេងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រកៀត្រចៀក។ ប៉ាខ្ញុំរត់ចូលមកក្នុងផ្ទះបាយហើយចាប់លើកខ្ញុំឡើងបន្ទាប់មករត់ទៅរកផានីហើយចាប់លើកនាងដោយដៃម្ខាងទៀត។ គាត់រត់ឡើងតាមជណ្ដើរចូលទៅបន្ទប់គេងរបស់គាត់ហើយដាក់យើងចុះលើគ្រែ។ យើងអង្គុយស្ងៀមប្រហែលជាងមួយម៉ោងដោយមិនមាននិយាយអ្វីឡើយ។

ម៉ាក់ខ្ញុំបន្តស្រែក។

ទីបំផុត, រហូតដល់ព្រះអាទិត្យលិចហើយ, យើងឮសំឡេងបើកទ្វារបន្ទប់ក្រោមដី។

«ម៉ាក់ឯងដេកក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីហើយយប់នេះ!» ដំមីស្រែកប្រាប់។

ខែមីនា, ឆ្នាំ១៩៩១

ពីរឆ្នាំកន្លង។ បន្ទាប់ពីយប់នោះ, ម៉ាក់ខ្ញុំមិនដែលប្រកែក ឬក៏និយាយតបជាមួយដំមីម្ដងទៀតឡើយ។ កាលដែលគាត់ចេញពីបន្ទប់ក្រោមដីនាព្រឹកបន្ទាប់នោះ, ខ្ញុំបានឃើញគាត់រាងកាយពោរពេញដោយស្នាម ជាំ និងឈាម។ តែខ្ញុំឃើញថាដូចជាមិនមានសញ្ញាណាថាបង្កឡើងដោយហឹង្សាឡើយ។

ខ្ញុំនៅក្មេងពេកមិនយល់នូវអ្វីដែលកើតឡើងឡើយ, មិនដឹងពីមូលហេតុដែលម៉ាក់ដើរយ៉ាងលំបាក ហើយប្រហែលមួយជីវិតផងក៏មិនដឹង។ គាត់មិននិយាយរកប៉ាអស់ពេលមួយខែ ហើយបន្ទាប់មកក៏គ្រប់គ្រាន់ល្មមឈប់ខឹង។ ខ្ញុំឃើញថាប៉ាខ្ញុំយំច្រើនណាស់អំឡុងពីរឆ្នាំនេះ។ ខ្ញុំមិនបានដឹងពីអ្វីដែលកំពុងកើតលើគ្រួសារខ្ញុំនេះទេ, តែខ្ញុំបិទមាត់ជិត ហើយគោរពតាមវិន័យ។

ស្ដាប់តាមដំមី។ មិននិយាយពីដំមីប្រាប់អ្នកផ្សេង។

គ្រប់យ៉ាងបានអន់វិញអំឡុងពីរឆ្នាំនេះ។ ដំមីបន្តប្រៀនយើងពីមេរៀនជីបិត ហើយជាផ្នែកមួយនៃផ្ទះយើង។ ក្រៅពីគ្រួសារយើង, គ្មាននរណាដឹងឡើយថាគាត់កំពុងរស់នៅជាមួយយើង។ គាត់ជាមនុស្សសម្ងាត់របស់យើង, ប្រៀបដូចជាផ្កាយងងឹតរះលើក្បាលយើង។ ខ្ញុំរៀនញញឹមពេលនៅក្បែរដំមី, ដូចប្អូនស្រីខ្ញុំដែរ។ បើគាត់គិតថាយើងសប្បាយចិត្ត, គាត់មើលទៅដូចជាធូរទ្រូង។

តែនៅយប់នោះម៉ាក់ខ្ញុំបានប្រជែងគាត់…ទើបអ្វីខ្លះបានផ្លាស់ប្ដូរ។ រាល់ពីរបីខែម្ដង, ដំមីតែងបន្ថែមអំណាចដាក់ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំ។ គាត់តែងសាកល្បងពីដែនកំណត់នៃការអត់ទ្រាំរបស់ប៉ាម៉ាក់។

ជាញឹកញាប់, ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំតែងទទួលយកនូវល្បែងល្បងចិត្តដែលគាត់លេង។ ជាញឹកញាប់គាត់ធ្វើ ឬនិយាយអ្វីផ្សេងៗមកកាន់ផានី ឬខ្ញុំផ្ទាល់។ វាតែងតែធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្កប់។ ពេលខ្លះគាត់ឱ្យយើងអង្គុយលើភ្លៅគាត់ខណៈដែលគាត់សិតសក់យើង។

ពេលខ្លះគាត់ច្រៀងចម្រៀងចម្លែកៗឱ្យប្អូនស្រីខ្ញុំស្ដាប់អំពីស្នេហា។ ពេលខ្លះគាត់ឱ្យយើងងូតទឹកជាមួយគ្នាហើយគាត់មើល។

ខ្ញុំតែងតែធ្វើចិត្តក្លាហានអំឡុងពេលទាំងនេះ។ ផានីនៅក្មេង ទើបនាងមិនមានបញ្ហាអីដូចខ្ញុំទេ។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានចិត្តមិនស្ងប់ហើយខ្ញុំតែងសួរប៉ាម៉ាក់ពីអ្វីដែលគួរធ្វើ។ តែពួកគាត់មានមុខស្លេកហើយងក់ក្បាលយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ហើយខ្ញុំក៏បន្តសកម្មភាពទាំងឡាយដែលយើងត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើ។

វាជាដើមឆ្នាំ១៩៩១ពេលដែលរឿងអាក្រក់បន្ទាប់បានកើតឡើងលើគ្រួសារខ្ញុំ។

ដំមីធ្វើឱ្យយើងអត់ទ្រាំលែងបានទៀតហើយ។

ខ្ញុំញីភ្នែកហើយសម្លឹងមើលទៅនាឡិការព្យួរជញ្ាំងរូបឡានប្រណាំងរបស់ខ្ញុំ ហើយទ្រនិចនាឡិកាចង្អុលម៉ោង២ព្រឹក។ ខ្ញុំអាចឮអ្វីម្យ៉ាងនៅក្រៅបន្ទប់ខ្ញុំ។ វាដូចជានរណាម្នាក់កំពុងយំ។

តើដំមីនៅឯណា?

ខ្ញុំមើលទៅជ្រុងងងឹតនៃបន្ទប់ខ្ញុំដើម្បីប្រាកដថាគាត់មិននៅទីនេះឈរមើលខ្ញុំដេកនោះទេ។ ពេលខ្ញុំច្បាស់ថាគាត់មិននៅហើយ, ខ្ញុំទាញភួយចេញហើយដាក់ជើងចុះពីគ្រែ។ ខ្ញុំបើកទ្វារតិចៗហើយមើលទៅភាពងងឹត។

ខ្ញុំឃើញស្រមោលស្ទុងៗអង្គុយនៅលើកម្រាលក្បែរទ្វារបន្ទប់ប្អូនស្រីខ្ញុំដែលបិទជិត។ ជាមនុស្សម្នាក់។ ខ្ញុំខំសម្លឹងក្នុងទីងងឹតនោះហើយក៏ដឹងថាវាជាប៉ារបស់ខ្ញុំដែលយកដៃខ្ទប់មុខគាត់។ គាត់ញ័រខ្លួន, ខ្នងផ្អឹបនឹងជញ្ជាំង។

«ប៉ា?» ខ្ញុំខ្សឹប។

ប៉ារបស់ខ្ញុំមើលមក ហើយបក់ដៃជាសញ្ញាឱ្យខ្ញុំចូលបន្ទប់វិញភ្លាមៗ។ ខ្ញុំឈរទីនេះខណៈដែលភ្នែកខ្ញុំខំសម្លឹងមើលក្នុងរាត្រីកាល។ មុខរបស់ប៉ាខ្ញុំប្រឡាក់ដោយឈាម និងរបួស។

«ទៅដេកវិញទៅរ៉ូ, ទៅ,» គាត់និយាយ។

ខ្ញុំប៉ាកជើងចេញពីបន្ទប់, «ប៉ា, មានអីកើតឡើងលើមុខប៉ា? មានរឿងអី? តើដំមីជាអ្នកធ្វើមឌនទេ?»

ភ្នែកប៉ាខ្ញុំបើកធំៗហើយបដិសេធ, «ទេទេ មិនមែនទេ! កុំនិយាយបែបនេះ។ ដំមីគឺជា…គាត់មកនៅទីនេះដើម្បីជួយឱ្យគ្រួសារយើងកាន់តែប្រសើ។»

ខ្ញុំដើរទៅជិតប៉ាខ្ញុំហើយឈរស្ងៀមមុខទ្វារបន្ទប់ប្អូនស្រីខ្ញុំ។ ខ្ញុំឮសំឡេងយំខ្សឹកខ្សួលពីខាងក្នុង។ ខ្ញុំខ្លាចណាស់។

«ប៉ា…» ខ្ញុំខ្សឹបដោយចង្អុលទៅទ្វារ, «តើផានីមានរឿងអី?»

ប៉ាខ្ញុំជូតដំណក់ឈាមពីបបូរមាត់គាត់ទាំងទឹកភ្នែក, «មកនេះមកថារ៉ូ។»

 

ខ្ញុំចូលទៅឱ្យគាត់ឱបខណៈដែលឮសំឡេងគ្រាំងបុកនឹងជញ្ជាំងនៃបន្ទប់ប្អូនស្រីខ្ញុំ។ ប៉ាលើកខ្ញុំឱបជាប់នឹងទ្រូងគាត់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដំណក់ទឹកភ្នែករបស់ប៉ាកំពុុងស្រក់លើក្បាលខ្ញុំ។

«ដំមីនៅក្នុងនោះមែនទេ?» ខ្ញុំសួរតិចៗ

ប៉ាងក់ក្បាល, «មែនហើយកូន។»

ខ្ញុំមើលទៅមុខប្រឡាក់ឈាមរបស់គាត់, «ចុះប៉ាបានធ្វើអ្វី?»

ប៉ាខ្ញុំព្យាយាមញញឹម, តែមុខគាត់មិនអាចញញឹមស្រស់ទេ, «គាត់…គាត់ចង់ធ្វើអ្វីម្យ៉ាងជាមួយប្អូនស្រីរបស់ឯងហើយប៉ាមិនពេញចិត្ត។ ប៉ាក៏ប្រាប់គាត់មិនឱ្យធ្វើវា។»

ខណៈដែលគាត់និយាយ ខ្ញុំឮសំឡេងម៉ាក់ខ្ញុំយំក្នុងបន្ទប់គេង។

ប៉ាខ្ញុំយកដៃគាត់ទ្រចង្ការបស់ខ្ញុំ, «យើងមិនអាចជំទាស់នឹងដំមីទេ, យល់ទេ? ចងចាំទុកចុះ។»

ប្អូនស្រីខ្ញុំស្រែកចេញពីបន្ទប់ដេករបស់នាង, សម្រែកនៃក្ដីឈឺចាប់ដែលធ្វើឱ្យព្រលឹងខ្ញុំព្រឺព្រួច។ ខ្ញុំឱបដៃប៉ាជាប់។

«ហេតុអីក៏គាត់នៅទីនេះ?» ខ្ញុំខ្សឹប, «ម៉េចក៏គាត់មិនទៅណាឱ្យបាត់ទៅ?»

ប៉ាខ្ញុំស្ងាត់មួយសន្ទុះក៏ឱនឱ្យមាត់គាត់មកក្បែរត្រចៀករបស់ខ្ញុំ, «ស្ដាប់ប៉ាថារ៉ូ។ រឿងនេះសំខាន់ណាស់។ ពេលកូនធំឡើង, កុំមានកូនឱ្យសោះ។ គាត់នឹងតាមនរណាដែលមានកូនក្មេង។»

ប៉ាឱបខ្ញុំជាប់ខណៈដែលសំឡេងអូសអ្វីម្យ៉ាងបន្លឺឡើងពីម្ខាងទៀតនៃជញ្ជាំង។

ប៉ាខ្ញុំសង្កៀតធ្មេញ, ទឹកភ្នែកហូរកាន់តែខ្លាំង, «យើងមិនដឹងថាគាត់ជានរណានោះទេ។ គាត់មកទីនេះកាលយើងនៅតូចៗ, ដូចជាកូន និងផានីអញ្ចឹងដែរ។ ម៉ាក់របស់កូន និងប៉ារស់នៅជិតគ្នាគឺរំលងផ្ទះមួយ។ ដំមីមានគ្រប់ផ្លូវ។ ប៉ាមិនដឹងថាដោយរបៀបណាទេ។ គាត់គឺ…មានគ្រប់ទីកន្លែង…តែងតែមាន។ គាត់តែងនៅផ្ទះរបស់ប៉ា, តែផ្ទះផ្លូវមុខនេះក៏មាន, ផ្ទះម៉ាក់កូនឯងក៏មាន…ក្នុងពេលតែមួយ។ ប៉ាមិនដឹងថាគាត់ចង់បានអ្វីនោះទេ, គាត់មានបំណងអ្វីនោះទេ។ គាត់បង្ហាញខ្លួនឡើងនៅថ្ងៃមួយ។ គាត់បង្ហាញខ្លួនហើយមិនទៅណាឡើយ។ ឪពុករបស់ប៉ាព្យាយាមដេញដំមីចេញជាច្រើនដង។»

«តើនឹងជាមូលហេតុដែលលោកតាស្លាប់មែន?» ខ្ញុំសួរ។ ខ្ញុំមិនដែលបានឃើញលោកតាម្ដងណាឡើយ, ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថាគាត់ស្លាប់ច្រើនឆ្នាំមុនពេលដែលខ្ញុំកើត។

ប៉ារបស់ខ្ញុំងក់ក្បាល, «មែនហើយ រ៉ូ។ ដំមី…ដំមីបានបង្រៀនមេរៀនខ្លះទៅគាត់។ បន្ទាប់ពីនោះ…បន្ទាប់ពីនោះមក…»

«ហេតុអីក៏ប៉ាមិន…មិនសម្លាប់គាត់ចោលទៅ,» ខ្ញុំខ្សឹបកាន់តែតិចៗជាងមុន។

ប៉ាខ្ញុំឱនមាត់មកកាន់តែជិតត្រចៀកខ្ញុំ, សំឡេងគាត់ញ័រដោយភ័យ, «យើងបានព្យាយាមហើយ។ យើងបានព្យាយាមគ្រប់យ៉ាង។ យើងបានដុតគាត់, បាញ់គាត់, កាត់គាត់ជាបំណែក…តែវាគ្មានប្រយោជន៍សោះ។ គាត់តែងត្រឡប់មកវិញហើយគោះទ្វារយើង។ ហើយនរណាម្នាក់ត្រូវតែទទួលយក។ នរណាម្នាក់តែងត្រូវតែទទួលយក។ បើយើងមិនធ្វើតាមបញ្ជារបស់គាត់…នរណាម្នាក់ត្រូវ…ទទួល…យក។ ដំមីជាជនសម្ងាត់របស់យើង។ គាត់ជាបិសាចលាក់ខ្លួនរបស់យើង។ ការស្លាប់ត្រូវតែបិទបាំង…របួសស្នាមត្រូវបិទបាំង…ព្រោះយើងបានដឹងហើយ…បានដឹងហើយថាបើនរណាម្នាក់និយាយអ្វីមួយម៉ាត់, ដំមីនឹងឱ្យម្នាក់នោះរងទណ្ឌកម្មយ៉ាងកាចសាហាវ។»

ខ្ញុំងក់ក្បាលយល់ក្នុងនាមជាក្មេងអាយុ៨ឆ្នាំម្នាក់ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំអាចនិយាយបាននោះគឺ, «តើពេលណាទើបគាត់ចាកចេញ?»

ប៉ាខ្ញុំថើបថ្ងាសខ្ញុំ, «បីឆ្នាំទៀត…»

ទ្វារបន្ទប់ដេកស្រាប់តែបើក ហើយប៉ាខ្ញុំស្ទុះងើបចេញ, ទាំងត្រកងខ្ញុំក្នុងដៃគាត់។ ដំមីឈរក្នុងភាពងងឹត, មុខគាត់នៅនឹងបើទោះជាគាត់ដកដង្ហើមដង្ហក់ៗ។ មុខដូចផ្លាស្ទីករបស់គាត់ធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លាច, ភ្នែកខៀវទាំងពីររបស់គាត់ភ្លឺក្នុងភាពងងឹត។

ដំមីលើកមេដៃចង្អុលទៅបន្ទប់គេងដ៏ស្ងាត់ក្រោយខ្នងគាត់, «នាងនឹងដេកលក់ដូចឆ្កែមួយក្បាលហើយយប់នេះ។»

ខែកញ្ញា, ឆ្នាំ១៩៩៣

យើងនៅសល់មួយឆ្នាំ។ សល់មួយឆ្នាំទៀត។ ខ្ញុំអាចឃើញពីចិត្តប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំតាមកែវភ្នែករបស់ពួកគាត់ដែលសម្លឹងទៅប្រតិទិន បន់ឱ្យពេលវេលាកន្លងឱ្យរហ័ស។ យើងនៅក្នុងភាពវេទនាណាស់។

ខ្ញុំគិតវែងឆ្ងាយណាស់ពីអ្វីដែលប៉ាខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំនៅយប់ដ៏រន្ធត់ខាងក្រៅបន្ទប់នោះ។ ខ្ញុំគិតអំពីអ្វីដែលគាត់ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់កាលពីគាត់នៅក្មេង។ អ្វីដែលគាត់មានបទពិសោធន៍។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើហេតុអីបានដំមីឈានដល់ការសម្លាប់លោកតារបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងហើយឥឡូវនេះ ថាប៉ាសុខចិត្តទ្រាំឱ្យដំមីធ្វើបាបយើងតាមចិត្តព្រោះគាត់ចង់រក្សាជីវិតពួកយើង។ មានតែភាពស្ងៀមស្ងាត់ទេដែលធ្វើឱ្យដំមីស្កប់ចិត្ត។

រំលឹកទៅក្រោយ…ខ្ញុំមិនអាចស្រមៃពីការធ្វើទារុណកម្មរបស់គាត់អំឡុង៥ឆ្នាំមកនេះទេ។

ផានីមិននិយាយច្រើនឡើយបន្ទាប់ពីយប់ក្នុងខែមីនានោះ។ ខ្ញុំឃើញថាភាពវ័យឆ្លាតទាក់ទាញរបស់នាងបានបាត់បង់អស់ហើយ ហើយនាងស្រាប់តែលែងញញឹម, ក្លាយជាក្មេងស្ងៀមស្ងាត់។ ខ្ញុំគិតថានាងមិនយល់នូវអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះនាងទេ ហើយពេលនាងធំឡើង, ខ្ញុំគិតថាចិត្តរបស់នាងនឹងចាប់ផ្ដើមបង្កើតជញ្ាំងយឺតៗបន្តិចម្ដងៗបិទបាំងអតីតកាលនៅយប់នោះឱ្យផុតពីចិត្ត។

ម៉ាក់ និងប៉ាខ្ញុំហាក់ដូចជាលែងតបតទៀតហើយ។ ពួកគាត់ទទួលយកមេរៀនពេលរាត្រីរបស់ដំមីដោយបន្ថែមការណែនាំខ្លះៗ ហើយម៉ាក់ខ្ញុំតែងប្រាប់ឱ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណាឱ្យដំមីសប្បាយចិត្ត។

តែខ្ញុំធ្វើវាទាំងចិត្តមិនចង់។

ដំមីតែងត្រួតត្រាគ្រួសារយើងជានិច្ច។

ខ្ញុំកំពុងអង្គុយក្នុងបន្ទប់របស់ខ្ញុំដោយបិទទ្វារ។ វាជិតដល់ពេលញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចហើយ ហើយអ្នករាល់គ្នាកំពុងនៅជាន់ក្រោមរួចរាល់។ ខ្ញុំឮសំឡេងដំមីសើចពីបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ។

ខ្ញុំមើលទៅទស្សនាវដ្ដីមួយដែលមិត្តភក្ដិម្នាក់នៅសាលាខ្ញុំបានឱ្យវាមកខ្ញុំ។ វាជាទស្សនាវដ្ដី Playboy។ យើងបានបើកមើលទំព័រខ្លះដែរកាលនៅសាលា ហើយសើចកក្អឹកពេលឃើញរូបមនុស្សស្រីស្រាតនៅគ្រប់ទំព័រទស្សនាវដ្ដីនោះ។ ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ឃើញអ្វីដូចនេះទេ។ វាជាលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំហើយដែលមើលរូបស្រាត។ វាធ្វើឱ្យបេះដូងខ្ញុំញាប់ញ័រនូវការពេញចិត្តហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចម្លែកៗ, តែអារម្មណ៍ស្ងប់នៅក្នុងចិត្តជានិច្ច។ ខ្ញុំបានសុំខ្ចីទស្សនាវដ្ដីនេះពីមិត្តខ្ញុំហើយគាត់ក៏ឱ្យខ្ញុំខ្ចីវា។

ខ្ញុំឡើងដេកលើគ្រែហើយបើកមើលរូបថតស្រាតទាំងនោះ។ ខ្ញុំស្ទើតែមិនជឿថាមនុស្សស្រីហ៊ានឱ្យគេថតរូបបែបនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីម្យ៉ាងឡើងរឹងនៅចន្លោះជើងខ្ញុំ ខណៈដែលខ្ញុំបើកទៅទំព័រមួយទៀត។ បេះដូងខ្ញុំលោតញាប់ហើយមានអារម្មណ៍ថាក្ដៅខ្លួន, ថ្ពាល់ខ្ញុំឡើងក្រហមហើយ។

ខ្ញុំបើកដល់ទំព័រចុងក្រោយក៏ឮសំឡេងអ្វីម្យ៉ាងនៅមាត់ទ្វារ។

«កំពុងធ្វើអ្វីនឹង, ថារ៉ូ?»

ខ្ញុំងាកក្បាលហើយស្ទុះងើបឡើង, ទស្សនាវដ្ដីក៏ធ្លាក់ទៅលើកម្រាលរនាប។ ដំមីកំពុងឈរមើកខ្ញុំនៅមាត់ទ្វារ។ ខ្ញុំមិនទាំងឮគាត់បើកទ្វារសោះ។

«អត់ អត់មានអីទេ,» ខ្ញុំគ្រវីក្បាលដោយឱនរើសទស្សនាវដ្ដី Playboy វិញហើយដាក់វាក្រោមខ្នើយរបស់ខ្ញុំ។

ដំមីដើរមកក្បែរខ្ញុំ, «ហេហេហេហេហេហេហេ។»

«ខ្ញុំ ខ្ញុំអត់ឮថាលោកចូលមកទេ,» ខ្ញុំនិយាយទាំងមុខអៀន។

ដំមីលូកដៃចូលក្រោមខ្នើយហើយទាញទស្សនាវដ្ដីនោះចេញមក, «កុហកមិនមែនជាការល្អទេ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ឯងហើយ។ ហេតុអីក៏ឯងនៅតែកុហកខ្ញុំទៀត, ថារ៉ូ?»

ខ្ញុំបេះដូងលោតកាន់តែញាប់, «ខ្ញុំ ខ្ញុំសុំទោស។ ខ្ញុំមិន…ខ្ញុំ…» ខ្ញុំនិយាយរដាក់រដុបខណៈដំមីបើកទស្សនាវដ្ដីនោះមើល។

គាត់ងាកមកនិយាយដាក់ខ្ញុំ, «តើឯងចូលចិត្តបែបនេះមែនទេ?»

ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនអាចកុហកគាត់បានទៀតទេ។ ខ្ញុំងក់ក្បាល, មុខឡើងក្រហម ភ្នែកខ្ញុំសម្លឹងមកក្រោម។

ដំមីញញឹមហើយអង្គុយលើគ្រែក្បែរខ្ញុំ, ដៃម្ខាងប៉ះភ្លៅខ្ញុំ, «តើរូបភាពទាំងនេះធ្វើឱ្យឯងមានអារម្មណ៍…ល្អមែនទេ?»

ខ្ញុំមិនមើលមុខគាត់ទេខណៈដែលខ្ញុំងក់ក្បាលម្ដងទៀត។

ភ្លាមនោះដំមីអូសដៃគាត់តាមចន្លោះភ្លៅខ្ញុំហើយត្រដុសតិចៗ, «តើវាធ្វើឱ្យលិង្គរបស់ឯងមានអារម្មណ៍ល្អមែនទេ, រ៉ូ?»

ខ្ញុំស្ទុះចេញ, ការស្ទាបអង្អែលរបស់គាត់ធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លាច។ គាត់ដកដៃគាត់ចេញហើយសើច, បង្ហាញធ្មេញជាប់ៗគ្នារបស់គាត់។

ដំមីដាក់ទស្សនាវដ្ដីចុះហើយអង្អែលចង្ការខ្ញុំ. «តើឯងធ្លាប់ចេះសាប់ហើយឬនៅ, រ៉ូ? ប៉ាឯងធ្លាប់បង្រៀនពីរបៀបហ្នឹងទេ?»

ដង្ហើមខ្ញុំដកកាន់តែញាប់, ដៃត្រជាក់ និងទន់របស់គាត់ប៉ះផ្ទៃមុខខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនយល់ថាគាត់កំពុងនិយាយអំពីអ្វីនោះទេ ក៏មិនដឹងថាគាត់ចង់ឱ្យខ្ញុំនិយាយអ្វីដែរ។ ខ្ញុំត្រឹមតែសម្លឹងមុខគាត់ក្នុងកែវភ្នែកគ្មានសង្ឃឹម។

ដំមីញញឹម, «វាប្រាកដជាល្អហើយដែលគាត់មិនធ្លាប់។  វាជាការជជែកដ៏ល្អដែលខ្ញុំគួរធ្វើជាមួយឯង, មិនមែនគាត់ទេ។ ឥឡូវឯងអាយុ…១០ឆ្នាំហើយមែនទេ?»

ខ្ញុំងក់ក្បាលដោយគ្មានយោបល់។

ដំមីលូកដៃប៉ះចន្លោះភ្លៅខ្ញុំយឺតៗម្ដងទៀត, «តើឯងចង់ឱ្យខ្ញុំបង្រៀនពីរបៀបធ្វើវាទេ?»

ខ្ញុំរើតិចៗក្រោមដៃគាត់, «អ អត់ទេអរគុណហើយដំមី។»

ដំមីញញឹមយ៉ាងសុភាព, «វាមិនអីទេដែលឯងភ័យ។ ចូលវ័យលូតលាស់គឺគួរឱ្យភ័យអញ្ចឹងហើយ។ ឯងនឹងក្លាយជាប្រុសសង្ហាវ័យក្មេងម្នាក់។» គាត់អង្អែលថ្ពាល់ខ្ញុំដោយដៃម្ខាងទៀត, ម្ខាងទៀតស្ទាបចន្លោះភ្លៅខ្ញុំ។ «តើឯងធ្លាប់មានការថើបគ្នាជាលើកដំបូងហើយនៅ?»

«ដ ដំមី, កុំអី…» ខ្ញុំយំ, មានអារម្មណ៍ថាទឹកភ្នែកចាប់ផ្ដើមហូរចេញពីភ្នែកទាំងពីររបស់ខ្ញុំហើយ។

ដំមីរុញខ្ញុំផ្ដួលលើគ្រែហើយខ្ញុំសម្លឹងមុខគាត់ខណៈដែលគាត់អង្អែលក្បាលខ្ញុំ, «ឯងមិនបាច់ភ័យរឿងវ័យលូតលាស់ទេថារ៉ូ។ វាមានចំណចល្អៗជាច្រើនទៀតនៅពេលខាងមុខ។ ហើយចូរគិតថា…ពេលដែលឯងមានកូន, ខ្ញុំនឹងទៅជួយមើលកូនឱ្យឯង។ វាប្រាកដជា…សប្បាយហើយ។»

«ល លែងខ្ញុំទៅ,» ខ្ញុំខ្សឹបដោយយំ, ដង្ហើមគាត់ភាយក្ដៅៗលើមុខខ្ញុំ។

ដំមីស្រាប់តែឱនមកថើបខ្ញុំ, បបូរមាត់គាត់ផ្អឹបនឹងបបូរមាត់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិបាកណាស់ខណៈអណ្ដាតរបស់គាត់រុលចូលមាត់ខ្ញុំ, ដៃគាត់នៅស្ទាបចន្លោះភ្លៅខ្ញុំ។ មាត់គាត់មានរសជាតិដូចជាផ្លែឈើរលួយ និងសាច់ស្អុយ, ក្លឹនទាំងពីរនេះលាយចូលគ្នាធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់បែកក្អួត។

គាត់លិឍបបូរមាត់ខ្ញុំហើយបន្ទាប់មកក៏ខ្សឹប, «ឯងមិនឡើងរឹងដោយសារខ្ញុំទេឬ?»

ខ្ញុំបានត្រឹមតែយំ, សម្លឹងមើលគាត់ដោយតក់ស្លុតជាមួយភ្នែកបើកធំៗ។

ដំមីញញឹមហើយខ្សឹបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំ, «មិនអីទេ។»

គាត់ស្រាប់តែងើបឡើង, ហើយលែងខ្ញុំ, «ឆាប់ឡើង។ អាហារពេលល្ងាចត្រៀមរួចរាល់ហើយ។»

ខ្ញុំជូតទឹកភ្នែកទាំងញ័រខ្លួន ហើយឱ្យគាត់ជួយលើកខ្ញុំងើបចេញពីគ្រែ។ ខ្ញុំមិនឃ្លានទេ។

ខែកក្កដា, ឆ្នាំ១៩៩៤

ដោយពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃកន្លងទៅកាន់តែកៀកខែកក្កដា, គ្រួសារខ្ញុំរឹតតែស្ងប់ស្ងាត់ទៀត, ព្រោះដើម្បីចង់ឱ្យវាឈប់។ ដើម្បីឱ្យគ្រប់យ៉ាងវាចេញឆ្ងាយ។ ម៉ាក់ និងប៉ាខ្ញុំដឹងច្បាស់ហើយថាគ្មានហេតុផលអីទៀតដើម្បីមេរៀនអាក្រក់ៗទៀតឡើយ។ ពួកគាត់ត្រឹមតែធ្វើស្ងប់ស្ងៀមដាក់ដំមី, ដោយក្នុងចិត្តបន់ឱ្យដល់ខែកក្កដាដោយមិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វី។

នៅថ្ងៃទី៣ខែកក្កដា, យើងភ្ញាក់ឡើងក៏ឃើញថាដំមីដាហ្វីបានទៅហើយ។ ថ្ងៃនឹងជាគម្រប់៥ឆ្នាំហើយ។ មិនគួរឱ្យជឿ។ គាត់បានបាត់ខ្លួនទៅនៅអំឡុងពេលរាត្រី។ យើងរកមើលពេញក្នុងផ្ទះ, ម៉ាក់ខ្ញុំដកដង្ហើមខ្ញុំដោយអាការៈធូរទ្រូងដែលភាពអាក្រក់ទីបំផុតបានចប់ហើយ។ យើងរកគ្រប់កន្លុកកន្លៀតពេញផ្ទះហើយយើងឱបគ្នាដោយអំណរ។

ដំមីបានចាកចេញហើយ។

ទណ្ឌកម្មបានចប់សព្វគ្រប់ហើយ។

ប៉ាខ្ញុំបានសុំច្បាប់សម្រាកពីការងារហើយយើងទៅដើរលេងកម្សាន្តពីរសប្ដាហ៍នៅឆ្នេរខ្សាច់។ អំឡុងពីរសប្ដាហ៍នោះ, ខ្ញុំនៅតែរវើរវាយថាភ្ញាក់ឡើងនឹងឃើញដំមីឈរក្បែរខ្ញុំជាមួយស្នាមញញឹមដ៏គួរឱ្យខ្លាចលើមុខគាត់។ តែគ្មានទេ។

វាចប់ហើយ។

ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំធ្វើគ្រប់យ៉ាងតាមដែលអាចធ្វើបានដើម្បីកសាងសុភមង្គលគ្រួសារនេះឡើងវិញ, ដើម្បីលុបបំបាត់ទុក្ខសោកនាអំឡុងប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ។ ហើយខ្ញុំស្រឡាញ់ពួកគាត់ជាទីបំផុត។ តែបិសាចនោះមិនអាចឱ្យខ្ញុំភ្លេចបានឡើយ។

ខ្ញុំមិនដឹងថាដំមីដាហ្វីជាអ្វី ឬមកពីណានោះទេ។ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំមិនអាចដឹងបានដាច់ខាត។ តើអ្វីជាគោលបំណងរបស់គាត់? ហេតុអីបានជាគាត់ធ្វើអំពើអាក្រក់បែបនេះមកលើយើង? ខ្ញុំគិតវែងឆ្ងាយហូរហែរក៏ស្រាប់តែហូរទឹកភ្នែកពេលជីកគាស់កាយការចងចាំ។ រឿងខ្លះត្រូវកប់ចោលក្នុងអតីតកាលឱ្យបាត់ទៅ។

តែខ្ញុំមិនដែលភ្លេចនូវអ្វីដែលប៉ាខ្ញុំប្រាប់ខ្ញុំនៅក្នុងយប់ដ៏អាក្រក់ក្បែរមុខបន្ទប់ប្អូនស្រីខ្ញុំនោះឡើយ។

ពេលនេះខ្ញុំមានអាយុ៣៣ឆ្នាំហើយ ហើយខ្ញុំនៅតែមិនទាន់រៀបការនៅឡើយ។ ខ្ញុំមិនអាចទទួលយកវាទេ។ ខ្ញុំមកអាចទទួលយកបិសាចនោះត្រឡប់មកក្នុងជីវិតខ្ញុំទៀតទេ។ ខ្ញុំមិនយល់សោះថាហេតុអីបានប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំយកកូន។ ពួកគាត់ទាំងពីរបានស្គាល់ទង្វើរបស់ដំមីហើយកាលពួកគាត់នៅក្មេង…ចុះហេតុអីមានផានី និងខ្ញុំទៀត? ប្រហែលពួកគាត់មិនជឿថាគាត់នឹងត្រឡប់មកវិញ។

តែខ្ញុំជឿ។ ហើយខ្ញុំភ័យណាស់។

ព្រោះអ្នកដឹងទេថា…ម្សិលម៉ិញប្អូនស្រីខ្ញុំទើបតែសម្រាលបានកូនភ្លោះ៕

ចប់